Tuinieren betekende voor mij in het begin vooral dwingen. Met veel liefde en ingebeelde geduld.

Juiste plantjes op het foute plekje. Foute plantjes op het juiste plekje. Plantjes allen maar uitkiezen om wille van hun uitzien. Geen, maar dan ook helemaal geen rekening ermee houden dat plantjes met de tijd planten worden.

De tuin heeft mij na verloop van tijd gedwongen om te stoppen met dwingen. Ik kan als mens namelijk van alles willen, maar ik zal vroeger of later toch wat vertrouwen in de natuur moeten hebben.

En op het moment dat ik dat doe gebeurt er zoiets wonderbaarlijks als bosaardbeitjes (Fragaria vesca, in Frankrijk kost een kilo op dit moment 60 Euro ), die besloten hebben uit het niets midden in de kiezel in de volle zon te groeien.

SPRKLS